حقیقت یک ماجرا

اینجـــــــا برای از تـو نوشتن هوا کم است

دنیـــــــــا برای از تـو نوشتن مرا کم است

اکسیــر من، نه اینکه مرا شعر تازه نیست

من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیـــــال ولی این کفاف نیست

در شعـر من حقیــقت یک مــاجرا کم است

تـــا ایـن غزل شـبـیـه غـزل های مـن شـود

چـیزی شبیه عـطـر حـضـور شـمـا کم است

گاهی تو را کنــــــار خود احســاس می کنم

اما چــــقدر دلـخوشـی خـــواب هـا کم است

خون هـر آن غــزل که نــگفتم به پـای توسـت

آیـا هـنـــــــــوز آمـدنـت را بـهــــــــا کم است؟

روز مبادا

وقتی تو نیستی

نه هست های ما

چونان که بایدند

نه بایدها ...

مثل همیشه آخر حرفم

و حرف آخرم را 

با بغض می خورم

عمری است 

لبخندهای لاغر خود را 

در دل ذخیره می کنم:

«باشد برای روز مبادا!»

اما در صفحه های تقویم

روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد

روزی شبیه دیروز

روزی شبیه فردا

روزی درست مثل همین روزهای ماست

اما کسی چه می داند؟

شاید امروز نیز

روز مبادا باشد!

وقتی تو نیستی

نه هست های ما

چونان که بایدند

نه بایدها ...

هر روز بی تو

روز مباداست!

پ.ن: 

1) از این به بعد، باید چشم به راه همین روزهای مبادای اتفاقی باشی!

2) ترسم که اشک در غم ما پرده در شود ...     

کمی دیرتر